ایمپلنت دیجیتال چیست؟ تفاوت ایمپلنت دیجیتال با معمولی

فهرست مطالب

دندان‌ها یکی از اجزاء ضروری در ساختار دهان انسان هستند. آن‌ها نه تنها نقش مهمی در فرآیند گوارش دارند، بلکه به زیبایی و اعتماد به نفس افراد نیز کمک زیادی می‌کنند. از این رو، از دست دادن دندان‌، یکی از مشکلات اساسی شناخته می‌شود که می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد. با پیشرفت‌ فناوری و علوم پزشکی، روش‌های زیادی برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته به وجود آمده که یکی از این روش‌ها ایمپلنت‌های دندانی هستند.

ایمپلنت‌های دندانی به عنوان بهترین گزینه برای بازیابی لبخند شما شناخته می‌شوند. آن‌ها نه تنها بخشی از دندان که قابل رویت است را جایگزین می‌کنند، بلکه ریشه و ساختارهای نگهدارنده را نیز بازسازی خواهند کرد. به همین دلیل، آن‌ها نسبت به سایر درمان‌های جایگزین ماندگارتر، ایمن‌تر، قابل اطمینان‌تر و طبیعی‌تر هستند.  از میان ایمپلنت‌های دندانی، ایمپلنت دیجیتال یکی از بهترین روش‌های جایگزینی دندان‌ها می‌باشد. در تکنیک ایمپلنت دیجیتال از یک شبیه سازی کامپیوتری سه بعدی برای بررسی موقعیت استخوان‌ها وطراحی دندان استفاده می‌کنند. در مطلب امروز به طور کامل با ایمپلنت دیجیتال ، فرآیند و مراحل آن و تفاوت‌هایی که با ایمپلنت دندان معمولی دارد، آشنا خواهید شد، همراه ما باشید.

ایمپلنت دیجیتال چیست؟

ایمپلنت در حال حاضر بخشی جدایی ناپذیر از درمان دندانپزشکی محسوب می‌شود. از زمان معرفی ایمپلنت، این روش به طور قابل توجهی تغییر  و پیشرفت کرده است.  یکی از عواملی که برنامه ریزی و درمان ایمپلنت را تغییر داد، معرفی فناوری‌های دیجیتال بود که با عنوان ایمپلنت دیجیتال به کار می‌رود. ایمپلنت دیجیتال به دلیل مزایایی که در تشخیص دقیق، افزایش سرعت و امکان سفارشی سازی دارد، به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد. 

در ایمپلنت دیجیتال از فناوری‌هایی نظیر اسکن دیجیتالی دهان، عکسبرداری دیجیتالی، دوربین داخل دهانی، سیستم کد/ کم و … استفاده می‌‌شود که در بیشتر موارد باعث بهبود سرعت، دقت و کوتاه‌تر شدن طول درمان و کاهش عوارض جانبی کاشت ایمپلنت خواهد شد.

مقایسه و تفاوت اصلی ایمپلنت دندان دیجیتال با ایمپلنت معمولی

مقایسه	ایمپلنت معمولی	ایمپلنت دیجیتال
دقت	متوسط	بسیار بالا
مدت زمان و مراحل درمان	طولانی	کوتاه
امکان سفارشی سازی	متوسط	زیاد
زمان بهبودی	۲ تا ۴ ماه	۲ تا ۴ ماه
میزان درد	متوسط	متوسط
تطابق در جایگزینی دندان	متوسط	بسیار بالا

ایمپلنت دیجیتال از چند جهت با ایمپلنت معمولی متفاوت است.

• دقت بالاتر در برنامه ریزی و طراحی ایمپلنت دندان: ایمپلنت دیجیتال، طراحی دقیق و ظریف‌‌تری دارد زیرا در آن به جای عکسبرداری معمولی و قالب گیری سنتی از عکسبرداری سه بعدی و قالب گیری دیجیتالی استفاده می‌‌شود. مراحل مختلف دریافت ایمپلنت دیجیتال به صورت دیجیتالی انجام می‌‌شود بنابراین احتمال خطای انسانی تقریبا به صفر می‌رسد.
• کاهش زمان و مراحل درمانی برای بیمار: برای دریافت ایمپلنت معمولی لازم است چندین بار به دندانپزشک مراجعه کنید. همچنین جراحی کاشت پایه ایمپلنت معمولی نیز طولانی و زمانبر است. در حالیکه ایمپلنت دیجیتال در اغلب موارد در دو یا سه جلسه کامل می‌ شود و کاشت هر پایه ایمپلنت دیجیتال حدود ۵ دقیقه طول می کشد.
• بهبود دقت و تطابق در جایگزینی دندان های از دست رفته: استفاده از فناوری‌های دیجیتال در عکسبرداری، قالب گیری، طراحی، ساخت و تعیین محل دقیق کاشت پایه ایمپلنت دیجیتال باعث می شود که ایمپلنت های دیجیتال از نظر سایز، شکل و زاویه کاشت با دندان های از دست رفته هماهنگی کامل داشته باشند.
• امکان سفارشی سازی بیشتر در طراحی ایمپلنت دندانی: از آنجایی که ایمپلنت دیجیتال با استفاده از تصاویر سه بعدی دهان بیمار طراحی و ساخته می شود، به طور کامل و دقیق با ساختار دهان و فک بیمار مطابقت دارد و با نیازهای بیمار کاملا متناسب است. امکان سفارشی سازی بیشتر در طراحی ایمپلنت دندان دیجیتال باعث می‌ شود که بیمار با دریافت آن از راحتی و زیبایی بیشتری بهره ببرد.
• مقایسه فرآیندها: مراحل ایمپلنت معمولی شامل معاینه اولیه و عکسبرداری از دهان (عکس opg)، انجام پیوند استخوان در صورت نیاز، جراحی ایمپلنت، قرار دادن هیلینگ کپ، ریکاوری ۲ تا ۴ ماهه، قالب گیری ایمپلنت و نصب روکش دائمی ایمپلنت است. در مقابل، مراحل ایمپلنت دیجیتال عبارتند از جمع آوری داده توسط سیتی اسکن از فک یا عکسبرداری CBCT، طراحی اولیه ایمپلنت دیجیتال با توجه به عکس‌های دیجیتالی دهان و مشخصات دندان‌های بیمار، تأیید طراحی اولیه توسط دندانپزشک، طراحی سرجیکال گاید با استفاده از طراحی سه بعدی، تعیین محل قرارگیری پایه ایمپلنت با سرجیکال گاید، کاشت پایه با جراحی یا به روش پانچ، ریکاوری و نصب هیلینگ کپ .
• تفاوت در زمان بهبودی: ایمپلنت دیجیتال و معمولی از نظر زمان بهبودی، تفاوتی با یکدیگر ندارند و بسته به وضعیت استخوان‌های فک، یک دوره ریکاوری ۲ تا ۴ ماهه مورد نیاز است.
• تفاوت در هزینه: در حالیکه قیمت ایمپلنت های دیجیتالی غالبا بالاتر از ایمپلنت های معمولی است اما در کلینیک سریتا، هزینه اضافی برای ایمپلنت دیجیتال از مراجعین اخذ نمی شود.

بیشتر بدانید : ایمپلنت دندان

تجهیزات مورد نیاز برای ایمپلنت دیجیتال

دندانپزشک برای اجرای ایمپلنت دیجیتال از یکسری تجهیزات مخصوص استفاده می‌ کند که در ادامه به آنها می پردازیم.

اسکنر داخل دهانی (intraoral scanner): اسکنر داخل دهانی از یک دوربین اسکن دستی، یک کامپیوتر و نرم افزار مخصوص تشکیل شده است. این دستگاه با قرارگیری در داخل دهان بیمار و پخش پرتوهای نور، تصاویر دیجیتالی حفره دهان را به یک صفحه نمایش ارسال می‌ کند. اسکنر داخل دهانی به عنوان جایگزین قالب گیری سنتی از دهان به کار می رود.

عکس CBCT از دهان: عکس CBCT نوعی رادیوگرافی دندان است که تصاویر سه بعدی دقیق و با کیفیتی از دندان ها، بافت های نرم و استخوان ها ارائه می دهد. در این روش، دستگاه رادیوگرافی با زاویه ۳۶۰ درجه دور سر بیمار می چرخد و عکسبرداری های متعدد (در یک دور چرخش به دور سر حدود ۱۵۰ تا ۲۰۰ عکس دو بعدی ثبت می کند) انجام می دهد. سپس این تصاویر دو بعدی در کنار یکدیگر قرار می گیرند تا یک تصویر سه بعدی تشکیل شود.

سیستم CAD/CAM (Computer Aided Design-Computer Aided Manufacturing): عبارت CAD مخفف مدلسازی توسط کامپیوتر و CAM مخفف ساخت با کمک کامپیوتر است. سیستم کد/ کم به زبان ساده به معنای استفاده از کامپیوتر برای طراحی و ساخت پروتزهای دندانی نظیر تاج دندان، ایمپلنت، دندان مصنوعی و … است. در این سیستم ابتدا با اسکن داخل دهانی، مشخصات سه بعدی دهان و دندان ها جمع آوری شده و توسط کامپیوتر به یک مدل مجازی برای اجزای ایمپلنت تبدیل می شود. سپس CAM با کمک این مدل مجازی، اجزای واقعی ایمپلنت را می سازد.

دستگاه تراش (dental milling machine): قطعات فلزی و سرامیکی که برای ایمپلنت دندان استفاده می‌شود، توسط این دستگاه به صورت دیجیتال و خودکار تراشیده می‌شود.

سرجیکال گاید: سرجیکال گایدیا راهنمای جراحی، وسیله‌ای است که به دندانپزشک جراح امکان می دهد با کمترین میزان جراحی و تهاجم، کاشت ایمپلنت دندان را در محل دقیق و مناسب انجام دهد. surgical guide در انواع مختلفی وجود دارد که هر یک برای یک موقعیت خاص بالینی بکار می رود.

فرایند و مراحل ایمپلنت دیجیتال

این روزها ایمپلنت یکی از نیازهای درمانی افراد مختلف جامعه هست. از زمان معرفی ایمپلنت (تقریبا ۳۰ سال قبل) این رشته به طور قابل توجهی تغییر کرده است. یکی از تغییراتی که رویکرد بالینی و برنامه ریزی درمان ایمپلنت را تغییر داد، معرفی workflow ها و فناوری های دیجیتال بود. به دلیل مزایایی که فناوری های دیجیتال در تشخیص دقیق، برنامه ریزی درمان و اجرای روش های ایمپلنت دارند، به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرند. عناصر یک گردش کار (workflow ) دیجیتال شامل جمع آوری داده ها، طراحی به کمک کامپیوتر/ ساخت به کمک کامپیوتر (CAD/CAM) و کاشت ایمپلنت است.

اولین مرحله در گردش کار دیجیتال، جمع آوری داده ها با استفاده از تصویربرداری دیجیتال است، مانند توموگرافی کامپیوتری با پرتو مخروطی (CBCT) و اسکن سطح نوری که شامل اسکن داخل دهانی و اسکن مدل خارج دهانی می باشد. اسکن سطح نوری داخل دهانی یا خارج دهانی به دندانپزشک امکان می دهد تا دندان ها و بافت نرم را به صورت یک فایل دیجیتالی استاندارد Tessellation Language (STL) به طور دقیق نشان دهد.

فایل STL به یک نرم افزار برنامه ریزی ایمپلنت مجازی منتقل می شود، جایی که فرآیند CAD آغاز می شود. فایل STL ثبت شده و با فایل های تصویربرداری دیجیتال و ارتباطات در پزشکی (DICOM یا .dcm) به دست آمده از تصویربرداری CBCT ادغام می شود. در مرحله بعد، موقعیت ایمپلنت با توجه به اصول آناتومیک و پروتز مناسب برنامه ریزی می شود. علاوه بر این، همین نرم افزار می تواند پروتزها، قالب های جراحی و sleeve های مربوطه را طراحی کند. استفاده از فرآیندهای CAM به عنوان مرحله نهایی شامل تکنولوژی کاهشی یا افزایشی برای ساخت قالب های جراحی و روکش‌های تحت پشتیبانی ایمپلنت است.

در ادامه به تشریح هر یک از این مراحل می پردازیم.

جمع آوری داده ها

جمع آوری داده ها با روش های زیر انجام می شود:

توموگرافی کامپیوتری با پرتو مخروطی (CBCT): این روش تصویربرداری مزایای متعددی را ارائه می دهد که شامل شناسایی آسیب شناسی، ساختارهای آناتومیکی حیاتی و ارزیابی کیفیت و کمیت استخوان برای برنامه ریزی ایمپلنت می شود . CBCT سه بعدی مجموعه ای از تصاویر پایه مسطح را تولید می کند که با نرم افزار مخصوص بازسازی می شوند تا مجموعه داده های حجمی با پروجکشن های مختلف تولید شود: کرونال، ساژیتال و آگزیال. در حالی که تصاویر CBCT کاملاً دقیق در نظر گرفته می شوند اما عوامل مختلفی به تعیین سطح دقت CBCT کمک می کنند. 

اسکن سطح نوری: قالب های معمولی یا دیجیتالی اطلاعات مربوط به دندان ها، بافت نرم و داده های موقعیت ایمپلنت را به مدل های گچی یا مجازی که برای برنامه ریزی درمان و ساخت پروتز استفاده می شود، منتقل می کند. قالب‌ های معمولی از مواد قالب ‌گیری استفاده می کنند که با عنوان قالب های گچی شناخته می شوند . عکس های دیجیتال یک مدل مجازی در قالب STL تولید می کنند. این فرمت شامل رنگ دندان یا مخاط نمی شود. اسکن های داخل دهانی که حاوی رنگ هستند معمولاً در قالب هندسه OBJ یا فرمت فایل polygon هستند. اگرچه قالب‌ های دیجیتالی تا حدودی جدید هستند اما به دلیل دقت و پذیرش بالای بیماران بیشتر مورد استفاده قرار می‌ گیرند. علاوه بر این از نظر پزشکان، این روش در مقایسه با قالب‌ گیری‌ های معمولی به زمان کمتری نیاز دارد.

برنامه ریزی و طراحی ایمپلنت دیجیتال

هنگامی که داده های DICOM و STL به دست آمد، از نرم افزار برنامه ریزی ایمپلنت برای برنامه ریزی پروتز و موقعیت ایمپلنت استفاده می شود. اگرچه ممکن است ترتیب مراحل اندکی متفاوت باشد اما توالی اصلی در همه نرم افزارهای برنامه ریزی ایمپلنت مشابه است. این مراحل از قرار ذیل می باشد.

مشاهده داده‌ های رادیوگرافی: همانطور که اشاره شد، داده‌ های حجمی سه‌ بعدی ارائه ‌شده از فایل‌ های DICOM معمولاً به‌ عنوان تصاویر مقطعی دو بعدی نمایش داده می ‌شوند: باکال – لینگوال (ساژیتال)، قدامی-خلفی (آگزیال) و مزیودیستال (کرونال). به منظور ارزیابی بهتر ساختارهای استخوان و دندان برای اهداف برنامه ریزی ایمپلنت، این صفحات قطعه بندی شده و یک مدل سه بعدی از استخوان و دندان نمایش داده می شود.

ادغام داده‌ های رادیوگرافیک و اسکن‌ های سطحی: از آنجایی که یک مدل حجمی سه ‌بعدی بازسازی‌ شده با تقسیم ‌بندی داده‌ های CBCT معمولاً دندان‌ ها یا بافت نرم را به‌ طور دقیق نمایش نمی ‌دهد، داده‌ های STL حاصل از اسکن ‌های نوری با مدل بازسازی‌ شده سه‌ بعدی ادغام می‌ شوند. ترجیحاً از سطوح دندانی در هر دو مجموعه داده برای ادغام استفاده می شود. در مواردی که مقدار قابل توجهی پراکندگی به دلیل مواد پرتوپاک در دندان وجود دارد، پزشکان می توانند نشانگرهای استاندارد و سفارشی را بر روی یک الگوی رادیوگرافی بسازند و این نشانگرها می توانند به عنوان نقاط مرجع برای ثبت مجموعه داده های متعدد استفاده شوند.

با این نشانگرها، اسکن CBCT باید دو بار گرفته شود: با پوشیدن الگوی رادیوگرافی توسط بیمار و الگو به تنهایی. هر دو مجموعه داده DICOM در فرآیند ادغام با داده های STL استفاده می شوند. هنگامی که از سطوح دندان استفاده می شود، تنها یک اسکن CBCT ضروری است. ادغام باید تا حد امکان دقیق انجام شود زیرا موقعیت ایمپلنت بر اساس داده های ادغام شده برنامه ریزی می شود. هر گونه اختلاف در ادغام مجموعه داده ها منجر به برنامه ریزی ضعیف ایمپلنت مجازی و در نتیجه موقعیت نامناسب ایمپلنت در طول اجرای جراحی می شود.

تنظیم پروتز ترمیم های تحت حمایت ایمپلنت: هنگامی که داده های DICOM و STL با هم ادغام شدند، روکش تحت حمایت ایمپلنت قبل از کاشت ایمپلنت طراحی می شود تا از موقعیت ایمپلنت تحت پروتز اطمینان حاصل شود. این تنظیمات تشخیصی را می توان برای روکش نهایی ایمپلنت نیز استفاده کرد. بسیاری از برنامه های CAD برای طراحی پروتز در دسترس هستند.

برخی از نرم‌ افزارها اَشکال استاندارد دندان، ابزارهای شکل ‌دهی اضافی و آرتیکولاتورهای مجازی را برای تسهیل تنظیم دقیق و کارآمد دندان ارائه می‌ کنند. یک وکس ‌آپ معمولی نیز می ‌تواند بر روی یک مدل گچی ساخته شود و قبل از گنجانده شدن در نرم‌ افزار برنامه ‌ریزی ایمپلنت به عنوان یک فایل STL اضافی برای ادغام با مجموعه داده‌ ها به صورت خارج دهانی اسکن شود. اینکه آیا دندان ها با نرم افزار CAD طراحی شده باشند یا یک وکس آپ معمولی بر نتیجه نهایی تأثیری نخواهد داشت. با این حال ممکن است زمان بیشتری برای انجام یک اسکن خارج دهانی و انتقال مدل گچی وکس‌ آپ معمولی به یک مدل مجازی نیاز باشد.

ملاحظات آناتومیکی و جراحی در هنگام کاشت ایمپلنت: دندانپزشکانی که تلاش می‌ کنند ایمپلنت‌ ها را به روش جراحی قرار دهند، باید از ساختارهای آناتومیکی حیاتی که ممکن است در حین کاشت با آنها مواجه شوند، اطلاعات کامل داشته باشند تا از عوارض حین جراحی جلوگیری کنند. هنگام برنامه ریزی ایمپلنت به صورت مجازی، پزشکان باید اطمینان حاصل کنند که حداقل ۱٫۵ میلی متر از استخوان در باکال ایمپلنت برنامه ریزی شده وجود دارد تا زیبایی بهینه و پایداری بافت نرم اطراف ایمپلنت حاصل شود. در مواردی که انتظار می ‌رود استخوان باکال کمتر از ۱٫۵ میلی ‌متر باشد، پزشکان باید یک روش بازسازی استخوان هدایت‌ شده را برای جلوگیری از تحلیل بافت در آینده که می ‌تواند زیبایی بافت نرم اطراف ایمپلنت را به خطر بیندازد، در نظر بگیرند.

هنگامی که یک ایمپلنت در مجاورت ایمپلنت دیگری برنامه ریزی می شود، فاصله مزیودیستالی ۳ میلی متر بین هر دو ایمپلنت مورد نیاز است. از نظر عمق، ایمپلنت اگر در سطح استخوان بود، باید به طور کامل در استخوان و ۳ تا ۴ میلی متر اپیکال به حاشیه پروتز برنامه ریزی شده قرار گرفته و در صورتی که در سطح بافت بود، ۱ تا ۲ میلی متر آپیکال از حاشیه پروتز برنامه ریزی شده قرار گیرد.

انتخاب پروتکل جراحی و طراحی ساپورت راهنمای دریل: پس از تعیین موقعیت ایمپلنت، قالب جراحی طراحی می ‌شود. قالب های جراحی توسط سه نوع بافت پشتیبانی می شوند: استخوان، مخاط یا دندان. در صورت امکان، به پزشکان توصیه می شود به دلیل دقت بالای آن، از الگوی بر پایه دندان استفاده کنند. علاوه بر این توصیه می شود از بیش از دو دندان مجاور به عنوان تکیه گاه برای الگو استفاده شود زیرا باعث افزایش پایداری خواهد شد.

استفاده از الگوهای بر پایه استخوای کمی تهاجمی تر است، زیرا یک فلپ موکوپریوستئال باید برگردانده شود تا استخوان زیرین نمایان شود که به نوبه خود باعث افزایش ناراحتی بعد از عمل و از دست دادن احتمالی استخوان به دلیل کاهش خون رسانی می شود. در مقایسه، الگوهای بر پایه مخاط، کمتر تهاجمی هستند و می توانند درد، ناراحتی، زمان جراحی و زمان بهبودی را کاهش دهند. با این حال، محدودیت هایی نظیر وابستگی آنها به ضخامت و انعطاف پذیری مخاط وجود دارد. علاوه بر این، پزشکان می توانند از الگوها برای دریل پایلوت اولیه استفاده کنند یا این روش را به طور کامل هدایت شده انجام دهند. معمولاً پروتکل های کاملاً هدایت شونده به دلیل دقت بالاتر کاشت ایمپلنت توصیه می شود.

انحراف و هدایت دریل، نقش مهمی در دقت و نتیجه sCAIS دارد. تصور می شود که انحراف ناشی از یک یا ترکیبی از این عوامل باشد: ارتفاع sleeve ، فاصله دریلینگ یا ارتفاع کلید هدایت شونده. این انتخاب ها در سیستم های مختلف ایمپلنت متفاوت است و یا توسط پزشک انجام می شود یا توسط نرم افزار برنامه ریزی ایمپلنت ایجاد می شود. ثابت شده که دقت sCAIS با فاصله دریلینگ آزاد اپیکال تا sleeve هدایت شونده، ارتباط مستقیم و با ارتفاع کلید هدایت شده در بالای sleeve، رابطه عکس دارد. بنابراین در صورت امکان بالینی، پروتکلی شامل دریل کوتاه ‌تر، ارتفاع sleeve کمتر و کلید دریل بلندتر ممکن است نتایج مطلوب‌ تری بر دقت sCAIS داشته باشد.

ساخت به کمک کامپیوتر

استفاده از فناوری CAM طراحی مجازی را به واقعیت تبدیل می کند. فرآیندهای افزایشی یا کاهشی در طول ساخت مورد استفاده قرار می گیرند. در تکنولوژی کاهشی از ابزارهای برش (یعنی فرزها) برای شکل دادن به مواد استفاده می‌ شود، در حالی که فرآیندهای افزایشی (یعنی چاپگرهای سه بعدی) از متریال جوهر مخصوص و منبع انرژی برای ساخت لایه به لایه استفاده می‌ کنند. دقت تولید الگوی جراحی از طریق تکنولوژی کاهشی یا افزایشی در محدوده قابل قبول بالینی قرار دارد.

ایمپلنت دیجیتال کامل فک بالا و پایین

ایمپلنت دیجیتال فول موس به معنای ایمپلنت دیجیتال کل دندان ها می باشد؛ یعنی ایمپلنت دیجیتال فک بالا و ایمپلنت دیجیتال فک پایین. ایملپنت دیجیتال کامل یک فک یا digital full arch implant به دو صورت قابل انجام است: طراحی تک به تک روکش ها و یا طراحی اوردنچر کامل فک.

موارد استفاده و محدودیت‌های ایمپلنت دندان دیجیتال

وبسایت https://www.ncbi.nlm.nih.gov می گوید اگرچه کاشت ایمپلنت با راهنماهای جراحی CAD/CAM  اغلب با انتظارات غیر واقعی همراه است اما این روش ۱۰۰ درصد دقیق نیست و محدودیت هایی دارد. بررسی های متعدد  نشان می دهد که دندانپزشکان باید از انحرافات زاویه‌ای و خطی تا ۵ درجه و ۲٫۳ میلی ‌متر آگاه باشند.  کاشت ایمپلنت دندان به روش دیجیتال به تخصص و تجربه کافی پزشک نیاز دارد بنابراین، دندانپزشکان بی تجربه به منظور جلوگیری از عوارض باید آموزش کافی ببینند و با مراحل اولیه راهنمای جراحی CAD/CAM آشنا شوند.

چه کسانی نمی توانند ایمپلنت دیجیتال انجام دهند؟

شرایط دریافت ایمپلنت دیجیتال همانند ایمپلنت دندان معمولی است. این یعنی افرادی که می توانند ایمپلنت معمولی انجام دهند، مجاز به دریافت ایمپلنت دیجیتال نیز هستند.

افرادی که شرایط زیر را دارند، نمی توانند ایمپلنت دندان دیجیتال انجام دهند:

• کسانی که مدت‌ هاست از دخانیات استفاده می کنند.
• مبتلایان به پوکی استخوان حاد
• کسانی که داروهای حاوی مشتقات بیس فسفونات مصرف می کنند.
• مبتلایان بیماری های لثه درمان نشده
• کسانی که نمی توانند بهداشت دهان و دندان را به طور منظم رعایت کنند.
• افراد الکلی
• مبتلایان به دیابت شدید و کنترل نشده
• خانم های باردار
• کسانی که ضربان قلب نامنظم و غیر قابل کنترل دارند.
• افرادی که تحت رادیوتراپی خصوصا در ناحیه فک و صورت قرار گرفته اند.
• مبتلایان به برخی از بیماری های سیستم ایمنی مانند لوسمی
• افراد زیر ۱۸ سال

بیشتر بدانید : ایمپلنت فوری دیجیتال

مرکز ایمپلنت دیجیتال

ایمپلنت به روش دیجیتال در تمام مراکز دندانپزشکی ممکن نیست. زیرا اولا لازم است مطب یا کلینیک مورد نظر به تکنولوژی cad/cam مجهز باشد. و همچنین دندانپزشک نیز دانش و تجربه کافی برای به کارگیری این تکنولوژی نوین در کاشت ایمپلنت داشته باشد. علاوه بر این، از آنجایی که ایمپلنت های دیجیتال با هزینه بالایی انجام می شوند، برخی از مطب های دندانپزشکی تمایلی به ارائه این سرویس ندارند. 

کلینیک سریتا با تهیه تجهیزات مورد نیاز و آموزش کادر پزشکی، این افتخار را دارد که یکی از بهترین کلینیک های ارائه دهنده خدمات ایمپلنت دیجیتال در تهران باشد. لازم به ذکر است که هزینه ایمپلنت دیجیتال در کلینیک سریتا، بر خلاف سایر کلینیک ها، هیچ تفاوتی با روش های سنتی ندارد تا همه بتوانند بدون در نظر گرفتن هزینه، از بهترین خدمات دندانپزشکی بهره مند شوند.

هزینه ایمپلنت دیجیتال چقدر است؟

قیمت و هزینه ایمپلنت دیجیتال با در نظر گرفتن چند عامل مشخص می شود که عبارتند از تعداد ایمپلنت ها، نیاز یا عدم نیاز به درمان های اضافی مانند پیوند استخوان، وضعیت سلامت دهان و لثه، مهارت و تجربه دندانپزشک، روش کاشت (جراحی یا فلپ) و …

اما در کلینیک سریتا دریافت ایمپلنت دیجیتال، هزینه اضافی ندارد و قیمت آن همانند ایمپلنت دندان معمولی خواهد بود. علاوه بر این شما می توانید هزینه ایمپلنت دیجیتال خود را به صورت اقساطی پرداخت کنید.

هزینه ایمپلنت دیجیتال با توجه به برند پایه ایمپلنت از ۴،۲۰۰،۰۰۰ تومان تا ۲۴،۰۰۰،۰۰۰ تومان متغیر می باشد.

سوالات متداول

در زیر چند سوال پر تکرار در مورد ایمپلنت دندان دیجیتال را مرور می کنیم.

۱.آیا ایمپلنت دیجیتال از روش معمولی سریع تر است؟

بله. کاشت یک عدد ایمپلنت دیجیتال معمولا سریع تر از ایمپلنت معمولی انجام می شود.

۲. آیا ایمپلنت دیجیتال درد دارد؟

از آنجایی که کاشت ایمپلنت دیجیتال با کمترین میزان تهاجم انجام می شود، درد آن در مقایسه با ایمپلنت معمولی کمتر است.

۳. آیا ایمپلنت دندان دیجیتال بهتر از ایمپلنت معمولی است؟

میزان خطا در ایمپلنت دیجیتال تقریبا به صفر می رسد و مراحل دریافت آن در مدت زمان کمتری کامل می شود. بنابراین می توان گفت در صورت مساعد بودن شرایط (یعنی وجود تجربه و تخصص کافی دندانپزشک و دسترسی به تجهیزات مورد نیاز) می تواند نسبت به ایمپلنت معمولی، گزینه مناسب تری باشد.

۴. آیا هزینه ایمپلنت دندان دیجیتال بیشتر است؟

بله. به علت استفاده از تجهیزات و فناوری های پیشرفته در طراحی و ساخت ایمپلنت دیجیتال غالبا هزینه آن بالاتر از ایمپلنت معمولی خواهد بود. با اینحال در کلینیک سریتا لازم نیست که مراجعین برای دریافت ایمپلنت دیجیتال، هزینه اضافی پرداخت نمایند.

سخن پایانی

فناوری ایمپلنت دیجیتال از مدل های کامپیوتری سه بعدی استخوان فک شما استفاده می کند تا امکان قرارگیری دقیق ایمپلنت را فراهم نماید. خطای انسانی در این روش تقریبا به صفر می رسد و بیشتر مواقع طول درمان به میزان قابل توجهی کاهش می یابد. در طول فرایند کاشت ایمپلنت، یک سرجیکال گاید در دهان شما قرار می گیرد تا اطمینان حاصل شود که هیچ آسیبی به عصب یا دندان های اطراف وارد نخواهد شد. با وجود تمام مزایای ایمپلنت دیجیتال، اجرای این روش به مهارت و تخصص بالای دندانپزشک و تجهیزات خاصی نیاز دارد که در همه مطب ها و کلینیک های دندانپزشکی در دسترس نیست.