ایمپلنت های دندانی مطمئن ترین و موفق ترین روش جایگزینی دندان های از دست رفته هستند. میزان موفقیت ایمپلنت های دندانی بالای ۹۶ درصد است. متأسفانه برخی از گروه ها شرایط لازم برای دریافت ایمپلنت های دندانی را ندارند یا با محدودیت هایی در این زمینه مواجه هستند. بیماران کلیوی، یکی از این دسته ها هستند. در گذشته بیماران کلیوی به طور کامل از دریافت ایمپلنت های دندانی منع می شدند.
اما به گفته nature.com اخیراً پزشکان رابطه بین بیماری کلیوی و ایمپلنت های دندانی را دوباره ارزیابی کرده اند. تیمی از پزشکان از ایالات متحده، تایلند، اسپانیا، عربستان سعودی و چین با جزئیات به این موضوع نگاه کردند و توصیه هایی را برای دریافت ایمن ایمپلنت ارائه نموده اند. آنها دریافتند که با مشاوره مناسب بین دندانپزشک و نفرولوژیست و رعایت جوانب احتیاطی مربوط به عوارض احتمالی، بیماران کلیوی نیز باید بتوانند ایمپلنت دندانی دریافت کنند.
https://www.nature.com
کلینیک تخصصی ایمپلنت دندان
ضمانت کتبی + اقساط ۶+۱۲+۱۸+۲۴ ماهه بدون پیش
۰۲۱۹۱۰۰۹۹۱۸
در مطلب امروز قصد داریم به طور کامل به مبحث ایمپلنت و بیماری کلیوی و همچنین مشکلاتی بپردازیم که این بیماری می تواند برای ایمپلنت های دندانی ایجاد کند. سپاسگزاریم که همراه ما هستید.
بیماری کلیوی و سلامت دهان و دندان
یکی از چالش هایی که بیماران کلیوی با آن مواجه هستند، تأثیر ناخوشایند این بیماری بر سلامت دهان و دندان های آنهاست. بیماری کلیوی از طرق زیر سلامت دهان و دندان را در معرض خطر قرار می دهد.
- از دست دادن استخوان فک: بدن بیماران کلیوی نمی تواند کلسیم را به خوبی جذب کند بنابراین آنها در معرض خطر لق شدن و از دست دادن دندان و تحلیل استخوان فک هستند.
- خشکی دهان: داروهای بیماری کلیوی می تواند باعث خشکی دهان (و به دنبال آن افزایش احتمال پوسیدگی دندان و بیماری لثه) و رشد بیش از حد بافت لثه شود.
- بیماری لثه: سیستم ایمنی بیماران کلیوی به خوبی کار نمی کند بنابراین احتمال ابتلای آنها به عفونت در لثه و بیماری پریودنتال بسیار بالاست. بیماری پریودنتال به لق شدن و در نهایت افتادن دندان منجر می شود.
- خونریزی لثه: به دلیل اختلال در سیستم ایمنی و مصرف داروهای تجویزی، اکثر بیماران کلیوی از خونریزی لثه رنج می برند.
- طعم بد و بوی بد دهان: از آنجا که کلیه های این بیماران نمی توانند اوره را از خون حذف کند، این اوره به آمونیاک تجزیه می شود و طعم و بوی بدی در دهان ایجاد می کند.
بیشتر بدانید : ایمپلنت دندان
مشکلات ایمپلنت دندان برای بیماران کلیوی
همانطور که گفتیم، دریافت ایمپلنت دندان برای بیماران کلیوی یک فرایند چالش برانگیز است. در زیر به مهم ترین دلایل حساس بودن این پروسه می پردازیم.
- اغلب بیماران کلیوی به بیماری لثه مبتلا هستند. بیماری لثه می تواند به ایمپلنت های دندانی نیز حمله کند، همانطور که به دندان های طبیعی حمله می کند. در واقع بیماری لثه به تحلیل لثه و عدم ثبات کافی ایمپلنت های دندانی منجر می شود .
- بیماران کلیوی ممکن است در پردازش داروهایی که اغلب همراه با جراحی ایمپلنت دندان تجویز می شوند، از جمله آنتی بیوتیک ها و داروهای ضد التهابی دچار مشکل شوند.
- احتمال تحلیل استخوان فک در بیماران کلیوی بسیار بالا است و این امر مانع جوش خوردن کامل پایه ایمپلنت به فک می شود. با توجه به سایت sciencedirect.com شکست ایمپلنت در مراحل اولیه عمدتاً به دلیل از بین رفتن یا ناکافی بودن استئواینتگراسیون رخ می دهد.
- ریسک بالای عفونت و خونریزی در بیماران کلیوی، جراحی کاشت ایمپلنت را حساس تر از قبل می سازد. پری ایمپلنتیت (ایجاد التهاب در بافت های نرم و سخت اطراف ایمپلنت) دلیل اصلی عدم موفقیت ایمپلنت در طولانی مدت است.
- داروهای خاصی که برای کنترل وضعیت بیماران کلیوی تجویز می شود، می تواند احتمال پس زدن ایمپلنت را افزایش دهد. همچنین سیستم ایمنی ضعیف بیماران کلیوی نیز می تواند باعث بروز واکنش های حساسیتی به پایه ایمپلنت شود.
بیشتر بدانید : چه کسانی نمی توانند از ایمپلنت دندان کنند؟
اقدامات لازم قبل از انجام ایمپلنت برای بیماران کلیوی
جراحی ایمپلنت دندان برای افراد مبتلا به بیماری کلیوی به خصوص بیماری کلیوی مزمن، به دلیل تظاهرات بالینی و عوارض جانبی درمان (از جمله دیالیز) پیچیده است. جراحی ایمپلنت دندان نیز می تواند بر بیمار تأثیر بگذارد. بنابراین، دندانپزشکان باید قبل از انجام جراحی برای این بیماران، برنامه ریزی کامل و دقیقی داشته باشند.
- ارزیابی وضعیت عمومی بیمار قبل از جراحی ایمپلنت: دندانپزشکان باید وضعیت عمومی و وضعیت دهان و دندان بیمار را با دقت بسیار مورد ارزیابی قرار دهند. مشاوره با نفرولوژیست برای جمع آوری اطلاعاتی از جمله درجه کلی بیماری کلیوی، علل، ویژگی های بالینی، عوامل خطر، درمان فعلی، درمان های دارویی قبلی و فعلی، دفع یا متابولیسم دارو و بهترین زمان برای جراحی ایمپلنت ضروری است. یک بررسی سیستمیک باید در رابطه با سابقه بیماری قلبی عروقی و دیابت، وضعیت ایمنی یا عفونت، کم خونی، درگیری استخوان و هموستاز غیر طبیعی نیز انجام شود. لازم است درمان ایمپلنت توصیه شده برای بیمار به طور خلاصه با نفرولوژیست در میان گذاشته شود.
- آزمایش خون: برای ارزیابی مناسب بیمار باید آزمایش خون انجام شود. آزمایش تشخیصی معمولی قبل از عمل در بیماران مبتلا به مشکلات کلیوی شامل اندازه گیری سطوح Na+، K+، Ca2+، Mg2+، Cl-، اوره خون، کراتینین و بی کربنات است. شمارش کامل خون، وجود و شدت کم خونی یا ترومبوسیتوپنی را مشخص می کند. زمان سیلان (Bleeding time) باید اندازه گیری شود زیرا انعقاد باید در محدوده طبیعی باشد و زمان های سیلان بیش از ۱۰ تا ۱۵ دقیقه با خطرات بالای خونریزی همراه است. در صورت طبیعی نبودن نتایج آزمایش، باید بیمار را به متخصص نفرولوژی ارجاع داد تا وضعیت بیمار را مدیریت کند. اگر تعداد پلاکت ها کمتر از ۰۰۰ ۵۰ در میلی متر مکعب باشد، باید تزریق پلاکت در نظر گرفته شود.
- ارزیابی استخوان باقیمانده: ارزیابی استخوان باقیمانده برای موفقیت ایمپلنت های دندانی در بیماران مبتلا به بیماری کلیوی ضروری است. در اکثر موارد لازم است از توموگرافی کامپیوتری با پرتو مخروطی (CBCT) برای ایجاد نمای سه بعدی از استخوان باقیمانده و در عین حال به حداقل رساندن قرارگیری در معرض تشعشع استفاده شود، مگر آنکه نیازهای تشخیصی با استفاده از اشعه ایکس پانورامیک معمولی و معاینه بالینی برآورده شود. این معاینه، مقدار استخوان باقیمانده را ارزیابی می کند و درک بهتری از ساختارهای آناتومیک داخل دهانی در هر ناحیه مشخص ارائه می نماید.
- از بین بردن عفونت های دهانی: بیماران کلیوی خصوصا افراد تحت همودیالیز در معرض خطر بیشتری برای عفونت هستند. علاوه بر این، بهداشت دهان با موفقیت ایمپلنت های دندانی نیز مرتبط است. بنابراین، حذف بیوفیلم پلاک و پوسیدگی دندان قبل از درمان ایمپلنت ضروری می باشد. درمان پریودنتال قبل از جراحی ایمپلنت برای جلوگیری از بیماری های پری ایمپلنت در آینده ضروری است. به همین ترتیب، بیماران همودیالیزی دارای ایمپلنت های دندانی باید در یک برنامه منظم نگهداری پریودنتال قرار گیرند تا از بیماری های پری ایمپلنت جلوگیری شود.
- برنامه ریزی برای جراحی ایمپلنت: طرح جراحی باید به دقت و با توجه به وضعیت استخوان باقیمانده بیمار طراحی شود. داشتن یک برنامه کامل برای رسیدگی به موقعیت های پزشکی پیچیده برای بیماران دیالیز مهم است. همچنین برای بیماران با چندین دندان از دست رفته و برای بیمارانی که شرایط پیچیده دارند، جراحی بدون فلپ با هدایت کامپیوتری را توصیه می شود. مزیت این روش اجتناب از باز شدن فلپ است که به نوبه خود زمان عمل را کوتاه می کند، خطر خونریزی را کاهش می دهد و ناراحتی پس از جراحی را به حداقل می رساند. در مورد بیماران دیالیزی توصیه می شود که جراحی ایمپلنت در روز اول پس از همودیالیز انجام شود، زیرا سموم در گردش از بین می روند، حجم داخل عروقی زیاد است و متابولیسم هپارین در وضعیت ایده آل قرار دارد.
- پروفیلاکسی آنتی بیوتیکی: این اصطلاح به معنای مصرف آنتی بیوتیک قبل از جراحی است. بیماران کلیوی به خصوص آنهایی که دیالیز می شوند، به دلیل وضعیت نقص ایمنی مستعد ابتلا به چندین نوع عفونت هستند. انجمن قلب آمریکا (AHA) توصیه می کند که آنتی بیوتیک های پیشگیرانه قبل از اقدامات تهاجمی دندانپزشکی برای بیماران با خطر بالای عفونت استفاده شود. بسیاری از داروها از طریق کلیه دفع می شوند. بنابراین، کاهش عملکرد کلیه، حجم توزیع، متابولیسم، سرعت حذف و فراهمی زیستی بسیاری از داروها را تغییر می دهد. حتی برای داروهای متابولیزه شده توسط کبد، نارسایی کلیه می تواند منجر به افزایش خطر سمیت شود. بنابراین، دندانپزشکان باید از تجمع بیش از حد داروها در این بیماران با طولانی کردن فاصله بین دوزها بر اساس میزان اختلال دفع، اجتناب کنند. انتخاب آنتی بیوتیک ها و تنظیم دوز باید بر اساس نظرات نفرولوژیست بیمار قبل از جراحی ایمپلنت انجام شود تا عوارض جانبی ناشی از بیماری کلیوی کاهش یابد.
- نظارت بر فشار خون: یکی از عوارض شایعی که بیماران کلیوی پیشرفته با آن مواجه هستند، فشار خون بالا است. اگر چه این بیماران ممکن است از داروهای ضد فشار خون استفاده کنند اما نظارت بر فشار خون همچنان ضروری است. توصیه می شود بیماران کلیوی صبح ها تحت درمان دندانپزشکی قرار گیرند. محیط درمان باید ساکت باشد و لازم است از ایجاد وقفه در طول مراحل جراحی اجتناب کرد. در برخی موارد ممکن است برای کاهش اضطراب، تجویز آرام بخش ضروری باشد.
- آنتی‌سپسیس خوراکی: بیماران کلیوی باید به مدت ۳ دقیقه قبل از جراحی ایمپلنت، دهان خود را با دهانشویه کلرهگزیدین ۰٫۱۲ تا ۰٫۲۰ درصد شستشو دهند.
- بیحسی و آرامبخش: برای انجام جراحی ایمپلنت به یک دوز ایمن از بی حسی موضعی نیاز است. لیدوکائین و مپیواکائین را می توان با خیال راحت در بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی استفاده کرد. بسیاری از بیماران ممکن است فشار خون بالا داشته باشند که می تواند علت یا عارضه بیماری آنها باشد. کاهش دوز اپی نفرین در هنگام استفاده از بی حسی موضعی به دلیل افزایش فشار خون ضروری است. برای بیماران مضطرب می توان از ژل بی حسی برای کاهش درد تزریق بی حسی استفاده کرد. در این بیماران برای تعیین نوع و دوز داروهای ضد اضطراب مورد استفاده قبل از جراحی باید با نفرولوژیست مشورت شود.
- اقدامات هموستاتیک (انعقاد خون): برای بیماران کلیوی که مستعد خونریزی بیش از حد هستند، باید قبل از جراحی ایمپلنت یک برنامه هموستاتیک تهیه شود. بعلاوه در مواقعی که لبه های لثه مقاومت کافی ندارند، باید از بخیه کمک گرفت. لازم است از نظرات نفرولوژیست به منظور برنامه ریزی برای اقدامات هموستاتیک جراحی استفاده شود. اقدامات هموستاتیک موضعی رایج از جمله فشرده سازی مکانیکی ، بخیه زدن و ترومبین موضعی، باید تا حد امکان برای بیمارانی که در معرض خطر خونریزی هستند به کار رود.
- روش های کم تهاجمی برای جراحی ایمپلنت: همانطور که اشاره شد، استفاده از روش های کم تهاجمی می تواند درد بیمار را کاهش داده و زمان بهبودی را کوتاه کند. علاوه بر این، روش های کم تهاجمی می توانند خطر خونریزی و عفونت را نیز کاهش دهند. استفاده از قالب جراحی برای قرار دادن ایمپلنت ممکن است نسبت به روش های سنتی کمتر تهاجمی باشد.
اقدامات لازم بعد از جراحی ایمپلنت برای بیماران کلیوی
مهم ترین نکاتی که لازم است پس از جراحی ایمپلنت رعایت شود، شامل موارد زیر هستند.
- توصیه های معمول برای بیماران: دندانپزشک باید دستورالعمل های کامل بعد از جراحی ایمپلنت را به بیمار بدهد. لازم است از استعمال دخانیات، شستشوی دهان و فعالیت های شدید به مدت ۲۴ ساعت اجتناب شود. رژیم غذایی نرم برای حداقل ۲۴ ساعت اول توصیه می شود. با توجه به توصیه های دندانپزشک، بیمار باید طبق دستور داروها را مصرف کند. دهانشویه آنتی باکتریال (کلرهگزیدین ۰٫۱۲درصد دو بار در روز) حداقل به مدت یک هفته مورد نیاز است. در صورت بروز موارد اورژانسی پس از جراحی ایمپلنت، دندانپزشک باید اطلاعات تماس اورژانسی را به بیمار بدهد.
- درمان آنتی بیوتیکی: گمان می رود که عفونت های بعد از جراحی ایمپلنت و شکست ایمپلنت را می توان با استفاده از آنتی بیوتیک ها تا حدی کاهش داد. از آنجایی که بیماران کلیوی به خصوص افراد دیالیزی، آسیب پذیر هستند و در معرض تبادلات خونی متعددی قرار می گیرند که منجر به افزایش خطر عفونت می شود، درمان آنتی بیوتیکی پس از جراحی ایمپلنت غالبا توصیه می شود. نوع و دوز آنتی بیوتیک باید توسط نفرولوژیست تعیین شود. در صورت استفاده از آموکسی سیلین، تنظیم دوز ضروری است.
- مسکن ها و داروهای ضد التهابی: پس از جراحی ایمپلنت، به خصوص در روزهای اول استفاده از مسکن ها برای کنترل درد ضروری است. پاراستامول (استامینوفن) رایج ترین مسکنی است که برای درد بیماران کلیوی توصیه می شود.
سوالات متداول
در زیر به مرور چند سوال رایج در مورد ایمپلنت و بیماری کلیوی می پردازیم.
۱.آیا انجام ایمپلنت در بیماران کلیوی توصیه می شود؟
در صورتی که بیماری کلیوی تحت کنترل باشد و دندانپزشک و نفرولوژیست به طور کامل ارزیابی های مورد نیاز را انجام دهند و تمهیدات لازم را قبل، در حین و پس از جراحی ایمپلنت در نظر بگیرند، این دسته از بیماران نیز می توانند برای دریافت ایمپلنت اقدام کنند.
۲. آیا کاشت دندان در بیماران کلیوی محکوم به شکست است؟
نه لزوما. با وجود آنکه ریسک شکست ایمپلنت در بیماران کلیوی، بیشتر از افراد سالم است اما رعایت اقدامات احتیاطی لازم می تواند تا حد زیادی شانس موفقیت کاشت دندان را در این افراد افزایش دهد.
۳. ریسک فاکتورهای شکست ایمپلنت دندان در بیماران کلیوی چیست؟
سیگار، عامل خطر مهمی است که می تواند شکست زودرس ایمپلنت دندان را افزایش دهد. بنابراین، بیماران کلیوی با ایمپلنت های دندانی باید از سیگار کشیدن خودداری کنند. علاوه بر سیگار کشیدن، سابقه پریودنتیت، بهداشت نامناسب دهان، بیماری سیستمیک، نقص بافت نرم و سابقه شکست ایمپلنت دندان نیز از عوامل خطری هستند که ممکن است منجر به پری ایمپلنتیت شوند. حفره دهان (شامل زبان کوچک و بزرگ، دندانها، مجاری غدد بزاقی ماژور و مینور، لثه ها و بخشی از استخوان های فک) بیماران کلیوی تحت دیالیز باید به دقت و به طور مکرر برای تشخیص و درمان سریع بیماری های احتمالی ایمپلنت دندان و سایر مشکلات دهان مورد بررسی قرار گیرد.
حرف آخر
بیماری مزمن کلیه یک مشکل بهداشت عمومی جهانی است که سلامت انسان را تهدید می کند و بر عملکرد سیستم های بدنی متعدد تأثیر می گذارد. سلامت دهان و دندان بیماران کلیوی اغلب با پیشرفت بیماری تحت تأثیر قرار می گیرد. ایمپلنت های دندانی به بهترین روش برای جایگزینی دندان های از دست رفته تبدیل شده اند.
به گفته موسسه ملی سلامت یا NIH برخی از محققان پیشنهاد کرده اند که استفاده از ایمپلنت های دندانی و سایر جراحی های پریودنتال استخوانی در بیماران کلیوی باید با دقت بسیار مورد ارزیابی قرار گیرد. زیرا این بیماری می تواند بر روند بهبودی و جوش خوردن پایه ایمپلنت به استخوان فک تأثیر بگذارد.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/
ارائه درمان ایمن و مطمئن ایمپلنت دندان برای بیماران کلیوی ضروری و چالش برانگیز است. دندانپزشکان باید وضعیت سلامت بیماران را به طور جامع بررسی کنند، بیوشیمی کامل خون، عملکرد انعقاد و معاینات تصویربرداری را ارزیابی نمایند و برنامه‌های درمانی عملی، قابل اعتماد و شخصی سازی شده را ارائه دهند. در طول مرحله درمان، دندانپزشکان باید آنتی بیوتیک های پیشگیرانه، جراحی کم تهاجمی بدون درد، کنترل عفونت و ترمیم تأخیری را در نظر بگیرند. آنها باید با متخصصان نفرولوژیست همکاری کنند تا ریسک دریافت ایمپلنت را به حداقل برسانند و یک درمان شخصی، ایمن و موثر برای جایگزینی دندان های از دست رفته بیماران کلیوی ارائه دهند. در مطلب بالا به توضیح تمام نکات ضروری پیرامون ایمپلنت و بیماری کلیوی پرداختیم. قدردان حسن توجه شما عزیزان هستیم.
